راستش
برای چون منی که دیگر قرار نیست خرج و باجش را دانشگاه بدهد و به عبارت
دیگر توی این امریکا دیگر منبع درآمدی ندارد، این کار به مثابه راه رفتن
روی بند می باشد. اوضاع مالی به شدت لبه تیغ است. اوضاع کاری روی هوا.
آینده هم که هیچش معلوم نیست. مسافرت توی این موقعیت یعنی خودکشی دقیقا.
اما مسافرت برای یک آدمِ “در ته خط جامانده”
تنها راهی است که می تواند دیوانگی را به تاخیر بیاندازد. و خب، هرچند من
دیوانگی را در شرایط حاضر ترجیح می دهم، اما فعلا از عذاب های رسیدن به آن
گریزانم.

پس می گریزم.

.

یک سازمان یا نهاد بین المللی باید باشد مخصوص به آخر خط رسیده ها. مخصوص
خسته ها. آن ها که جان به لب رسیدن شان واقعی و درونی باشد، به هیچ جریان
اجتماعی و سیاسی و این مزخرفات وابسته نباشد. و مهم تر از همه، مجوز سفر
بدهد.

همین الان می روم عضوش می شوم. می دانم که همۀ شرایطش را پاس
می کنم. عضویتم که صادر شد، مجوزم که حاضر شد، می فروشم همه چیز را. Garage
Sale می زنم و همه چیز را حراج می کنم. ماشینم را می فروشم، حساب های
بانکی ام را می بندم. یک کولۀ بزرگتر می خرم. لپ تاپ و دو سه دست لباس و دو
جفت کفش و ام پی تری پلیر را بر می دارم. ساعت بر می دارم با خودم، اما
تقویم نه. اسیر نخواهم شد. یک دوربین می خرم و می زنم به راه. هرجا شد.
احتمالا زود از امریکا می زنم بیرون. به هیچ چیز بند نخواهم شد. هرجا پولم
تمام شد، می ایستم و کار می کنم. شده غیرقانونی. طی می کشم؛ آجر بالا می
اندازم. به قدر کافی که شد، انگشت اشاره ام را می گیرم سمت صاحب کارم با یک
لبخند، یعنی که You're the man، و ادامه می دهم.

همه دارایی ام می شود
کوله ام. به اندازۀ زورم بارش می کنم. چیز دیگری نه. به هیچ چیز وابسته
نخواهم شد. از هر کوهی بالا می روم. توی هر جنگلی قدم می زنم. با هر کس دلم
خواست می خوابم. هر آوازی را گوش می دهم. همه جوره می رقصم. زیر باران سفر
می کنم. توی آفتاب داغ. شاید یک سر رفتم آمازون. پا بدهد به گرینلند، شاید
هم نروژ. اندونزی. هرجا. مرز نمی شناسم.

اگر همچین نهادی را سراغ دارید، نامردید اگر معرفی نکنید.

coyfrown@gmail.com

فلاکفا

راستش خودم هم نمی دانم دقیقا می خواهم این متن را به کجا برسانم. به خصوص آن هم اینجا، توی این بلاگفای گور به گور شده. خیر سرم دامین خریده ام و حتی تویش روزنوشت هم می نویسم ماه به ماه! اما ظاهرا از ایران فقط می شود با وی پی ان خواندش و این یعنی توی ایران نمی شود دیدش. خب یکی ممکن است بگوید که چه؟ تو که برای خودت می نویسی! خب این حرف درست است. اما مسئله کلا چیز دیگری ست. 

هروقت نویسندۀ یک وبلاگ هوای این را داشت که مطالبش خوانده می شوند یا نه و کی ها می آیند و چند تا کامنت گرفته، این یعنی آن پست، یک دلنوشته یا روزنوشته نیست دیگر. یک غرغر بی خاصیت است. و خب من این روزها این نیاز به غرغر را توی خودم مثل چی احساس می کنم. باز شدن پیجم از هر کجای دنیا الان این نیاز من را ارضا می کند. یک جور بن بست است انگار.

حالا که چه؟! خودم هم نمی دانم. الان که دارم این ها را می بافم، توی ذهنم این ایده وول می خورد که این خانه سابقا دوست داشتنی را تبدیل کنم به یک "کپی خانه" از روزنوشت های جدیدم. یعنی هرچه که قرار است توی آنجا بافته شود، برای ارضای حس غرغری من، اینجا هم یافته شود. هرچند ملت گودری و فیدخوان هنوز می توانند آن دو را از طریق فیدهاشان (+ +) دنبال کنند، اما فعلا غرغرهایم را می ریزم توی بساط علیرضا شیرازی و بلاگفایش، شاید این خراب شده را هم از بیخ نابود کند، من بروم راحت بمیرم!

+ البته سایت اصلی هنوز کامل نشده. غرِ آن را هم سر فرصت خواهم زد.

+ راستی! گودری های عزیز بروید این فید را فالو کنید و آیتم هایش را کلی لایک بزنید تا بشود توی لایک خور ثبتش کرد. برای شما هم بد نیست. کمی آرشیو می خوانید.