The Colour of Paradise

تمام شب را با يك زن سرخ پوست سر مي كردم.

 

 

1. سرخ سرخ نبود. چيزي بين سرخ و زرد. شايد يراي خودشان سبزه به حساب مي آمد. هم رنگ تعليق. خماري. جذبه اي داشت، آن چنان كه آدم حس مي كرد دارد از پايين نگاهش مي كند. عظمت نبود كه مجبورِ به تعظيم شوي. جذَبه بود. مي كشيدت داخل. حلت مي كرد و مي بردت به جايي كه ... جايي كه ... حس خوبي داشت.
   
2. بر خلاف همه فقط يك طرف صورتش را رنگ كرده بود. خطي بود سياه. شكسته. انگار اين خط را فقط براي او ساخته اند. كشيده اند. شايد هم فقط مي توانست كار خودش باشد. شكستگي خط، روي گونه حالتي ماندگار به صورتش مي داد. مثل چاله اي كه با لبخند روي صورت كسي بنشيند. خطِ شكسته به تو لبخند مي زد. دعوتت مي كرد كنارش بنشيني و نگاهش كني.
   
3. زبان هم را نمي فهميديم. اما نگاه هم را چرا. عمقي داشت حرف هاي نگاهش كه نمي فهميدم. و من... شيطنت دروغهايم، تنها عُرضه ام بود براي عَرضه ... مي خنديد به دروغهاي نگاهم. چشم هاي آبي اش- كه در آن جهنم صورت، عجيب آرام بود- با خنده اش تنگ مي شد ... مي رفت و تكه اي از چوب مقدس را آتش مي زد. دودش را به چشم هايم فوت مي كرد و قاه قاه مي خنديد.
   
4. آتش روشن مي كردند. آواز مي خواندند. تبر دستشان مي گرفتند و نيزه. مي رقصيدند. نمي رقصيد ... دهل مي زد. و صداي دهلش را از نزديك گوش مي دادم. مغز سرم يخ مي كرد. مي لرزيدم. بند بند وجودم مي لرزيد از سرماي دهلش... مي جنبيد... اوج مي گرفت و با دست او روي دهل فرود مي آمد.
   
5. تنش بوي عجيبي داشت. بوي عرق بود و آتش آن چوب مقدس... بوي رهايي كه اسيرت مي كرد. بي وزني سنگين. مي توانستي خودت را راحت رويش رها كني ... تا اين موج هر جا مي خواهد تو را ببرد.
   
6. صبح، روي تختم بودم. تنم بوي عرق مي داد و آتش آن چوب مقدس. سرم سنگين شده بود و پاهايم بي حس. جلوي آينه رفتم. رد بالش روي صورتم مانده بود... شكسته... و توي چشم هاي پف كرده ام – كه در آن بهت صورت، عجيب مي درخشيد- زني سرخ پوست ... تبر به دست...مي خنديد.