The day that never come

هر چند آنقدر زبل بود که هر چه روی پیشانی اش نوشته باشد فرقی به حالش نکند، اما به شدت به پیشانی نوشت معتقد بود. همیشه، سر جلسه امتحان ها، جلوی چشم مراقب، ورقه کنار دستی اش را رَکَب می زد. با آن زرنگی و با آن "ر" روی پیشانی اش، اگر می خواست راحت می توانست "رییس جمهور" شود.

معلمش - این روز ها معلم ها شماره تلفن همه را دارند، حتی رییس جمهور را- زنگ زده بود و می گفت:"ناکِس توی انشای ثلث آخر کلاس پنجمش،- با موضوع دوست دارید در آینده چه کاره شوید- نوشته بود: من در آینده یک "روسپی" خواهم بود".

.

نمی دانم. شاید آن روز هم ورقه کنار دستی اش را رَکَب زده بود.

 

پ.ن.

1. قرار نبود ادامه داشته باشند. این یعنی قرار نیست همه اینجا همیشه بیرون عینیت داشته باشد.

2. با تشکر از انسان ریخت عزیز: مانده ایم جنون مان را گردن کی بیندازیم در این قحطی لیلی.

۳. ما قرار است یک جایی برویم که می گویند سرد است. شاید مثل اینجا.