SurDream

زنگ که خورد٬ همراه موجِ جیغِ دختربچه ها از درِ مدرسه زد بیرون. بابای مدرسه را اصلا ندید که مثل همیشه آن گوشه ایستاده بود و با لبخندِ زیادی پهنش با بچه ها خداحافظی می کرد. خوشَش بود. راهش را از میانِ مامان هایی که آمده بودند دنبال بچه های شان و بچه هایی که منتظر مامان های شان بودند باز کرد. کنار خیابان ایستاد. همان یک طرفی را که ماشین ها از آن جا می آمدند و می رفتند توی میدان را نگاه کرد و ازش رد شد. به سمت خانه شان سرپایینی بود. نزدیک های ظهر٬ سایه ها آن قدر کوتاه بودند که آفتاب حتی به قدِ کوتاه او هم می رسید. او اما خوشَش بود. موزاییک های سنگفرش پیاده رو کوچک بودند. توی ذهنش چند تایشان را کنار هم مرتب کرد و بعد دورش یک مربع خیالی کشید. همین طور چند تای بعدی و مربع بعدی را. پای چپش را بالا بُرد و از مربع اولی لِی زد توی دومی. بعدش هم به سومی. کوله مدرسه اش با آن خرس دماغ صورتیِ رویش بیشتر از خودش بالا می پرید انگار. توی لِیِ چهارم وسط هوا پایش را عوض کرد. حالا روی پای چپش بود که رسیده بود به گل فروشی و شب بو ها می رفتند که مستش کنند باز٬ همان طور که بعدها صدای تار مستش می کرد. دوست داشت یکی از آن گل صورتی ها را که اسم شان را نمی دانست بزند به مقنعه اش. به دماغ خرسَک هم می آمد لابد. همین که از گل فروشی رد شد این آرزو هم از دلش رد شده بود. شست هایش را انداخت پشت بندهای کوله اش٬ لبخندش را تا پیش از باز شدن لب هایش کِش داد و با ریتمِ ترانه ای که توی دلش با صدای بلند می خواند شروع کرد به نیم پرش روی این پا و آن پایش. کوله اش چپ و راست می شد حالا. توی کوچه که پیچید درخت ها و ماشین ها و سایه ها هم می رقصیدند. ترانه و رقصش توی یک نقطه اوجِ باشکوه٬ درست دمِ درِ خانه تمام شد. ناگهان یادش آمد تنهاست. یادش آمد داداشی اش امروز اصلا نیامده دنبالش انگار. داداشیِ قدبلندِ خوش تیپش که دستش هم به زنگ می رسید. بی هوا دو خطِ خیس از وسط چشم هایش شروع شد٬ از گونه هایِ سبزه تُپلی اش گذشت٬ گوشه لب هایش را جا گذاشت و سُر خورد سمت گردنش. (همه این ها در کسری از ثانیه اتفاق افتاد). با دست کوچکش کوبید به در. هم زمان چیزی از توی دلش آمد بالا. همین که رسید توی گلویش٬ گریه اش هق هق شد. باز هم کوبید به در. این بار با دو دست. با ریتمِ هق هق.

 

+ چشم هامان

+ عشق اشکنک داره!