.

یک سازمان یا نهاد بین المللی باید باشد مخصوص به آخر خط رسیده ها. مخصوص
خسته ها. آن ها که جان به لب رسیدن شان واقعی و درونی باشد، به هیچ جریان
اجتماعی و سیاسی و این مزخرفات وابسته نباشد. و مهم تر از همه، مجوز سفر
بدهد.

همین الان می روم عضوش می شوم. می دانم که همۀ شرایطش را پاس
می کنم. عضویتم که صادر شد، مجوزم که حاضر شد، می فروشم همه چیز را. Garage
Sale می زنم و همه چیز را حراج می کنم. ماشینم را می فروشم، حساب های
بانکی ام را می بندم. یک کولۀ بزرگتر می خرم. لپ تاپ و دو سه دست لباس و دو
جفت کفش و ام پی تری پلیر را بر می دارم. ساعت بر می دارم با خودم، اما
تقویم نه. اسیر نخواهم شد. یک دوربین می خرم و می زنم به راه. هرجا شد.
احتمالا زود از امریکا می زنم بیرون. به هیچ چیز بند نخواهم شد. هرجا پولم
تمام شد، می ایستم و کار می کنم. شده غیرقانونی. طی می کشم؛ آجر بالا می
اندازم. به قدر کافی که شد، انگشت اشاره ام را می گیرم سمت صاحب کارم با یک
لبخند، یعنی که You're the man، و ادامه می دهم.

همه دارایی ام می شود
کوله ام. به اندازۀ زورم بارش می کنم. چیز دیگری نه. به هیچ چیز وابسته
نخواهم شد. از هر کوهی بالا می روم. توی هر جنگلی قدم می زنم. با هر کس دلم
خواست می خوابم. هر آوازی را گوش می دهم. همه جوره می رقصم. زیر باران سفر
می کنم. توی آفتاب داغ. شاید یک سر رفتم آمازون. پا بدهد به گرینلند، شاید
هم نروژ. اندونزی. هرجا. مرز نمی شناسم.

اگر همچین نهادی را سراغ دارید، نامردید اگر معرفی نکنید.

coyfrown@gmail.com