lost dignity

به پیشانی نوشت اعتقاد داشت. ساعت ها جلوی آینه می ایستاد و می کوشید چین و چروکی، نشانه و یا حتی خال و جوشی روی پیشانی اش پیدا کند. یا ساعت ها الکی سجده می کرد تا شاید پینه ای آن یکدستی صاف و عذاب آور را به هم بزند.

شب در خواب، کله خمیری اش را روی سینی، جلوی خودش دید تا هر چه می خواهد رویش بنویسد... برای لحظه ای بی خیال همه چیز شد. خواست برَد پیت باشد. غصه اش گرفت که چرا جزییات صورت طرف را توی مغزش، آن پایین جا گذاشته است.

 

پ.ن

هنوز که هنوز است فلاسفه بر سر مفهوم عشق و زیبایی با هم دست به یقه اند اما بر سر مفهوم پول کسی شک ندارد.